Backpacking

W przełożeniu na język polski oznacza sposób „podróżowania z plecakiem” przy małym nakładzie finansowym. Szczególnie dużą popularnością wśród młodzieży cieszył się w latach 60-tych i 70-tych XX wieku. W tym czasie trwał tzw. ruch hippisowski, którego wyznawcy przeciwstawiali się wielu panującym normom społecznym, buntowali się przeciwko Kościołowi i jego regułom, a także przeciwko wielu innym instytucjom. Jedną z ważnych reguł, która była przez nich często stosowana, było tzw. „życie w drodze”, hippis nie miał stałego domu. Z powodu tych założeń hippisi często podróżowali i stawali się w ten sposób „backpackerami”. Taki sposób na życie w podróży został wykorzystany przy zakładaniu taniej bazy noclegowej przez branże hotelarskie. Ma to również wiele zalet z punktu widzenia podróżujących, mogą oni przy niskich kosztach zwiedzić znaczne obszary turystyczne. Dla młodzieży poznającej świat i jego zwyczaje jest to dobra szkoła nauki. Pomiędzy uczestnikami takiej formy turystyki nawiązują się liczne przyjaźnie, wspólne doświadczenia w czasie takich podróży są elementem umacniającym powstałe więzi. Jedną z odmian tego typu ruchu turystycznego jest tramping. Łączy się tutaj elementy wspólnego obozowania z urokami pieszych wędrówek. Jedna z głównych zasad „trampów” jest nieingerowanie w świat przyrody. Zwiedzają oni świat w sposób tani, ale jednak są bliżej natury, oddalają się w ten sposób od problemów świata cywilizacji człowieka.